TORBOLE

Zo, bij deze wil ik even iets leuks over Torbole vertellen, maar voordat ik daaraan ga beginnen wil ik eerst iets anders kwijt.... Het is namelijk KERMIS in het dorp!! En kermis hier is al een heel avontuur op zich. De eerste avond op de kermis keek ik namelijk mijn ogen uit, want hier op de kermis drink je geen biertje in het dichtst-bij-het-plein-liggende dorpscafé. Hier staan op de kermis zo’n 5 biertentjes waar je je nodige alcoholische consumptie kan halen. Voor ieder wat wils. Bij het ene tentje draaien ze alleen de nieuwe populaire dansnummertjes voor de jonge luitjes.(Denk hierbij bijvoorbeeld aan Danza Kuduro en dat soort dingen). Bij een ander tentje zitten de oudjes van Sommacampagna die de kermis ook wel een reden vinden om het eens flink te begaaien!! 20 meter verderop staat een tentje waar alle ouders aan een flink glas koud bier zitten, terwijl ze ondertussen van boven de rand van hun glas toekijken hoe hun kinderen in de zweefmolen proberen de slinger te pakken te krijgen om nog een rondje te blijven zitten. Ook zo iets, hier op de Italiaanse kermis mag je er ALLES, maar dan ook echt ALLES aan doen om dat ding te pakken te krijgen. Mensen houden elkaars stoeltje vast in deze zweefmolen.... draaien er zelf 3 keer omheen en zodra die slinger na beneden zakt draai je zo snel mogelijk weer uit elkaar om extra vaart te krjigen. En heb je deze extra vaart niet dan zet je dat stoeltje voor je nog eens extra af door er een flinke schop tegenaan te geven. Pak je op deze manier de slinger dan hoor je de man uit zo’n stinkend kermis hokje niet zeggen dat je de volgende keer netjes en rustig moet blijven zitten... nee... deze beste man roept vanuit zijn stinkende hokje als een gek door de microfoon: BRAVA RAGAZZI! Oftewel... GOED GEDAAN JONGENS!! En hebben deze twee kinderen toevallig even geen zin om een rondje te blijven zitten... dan lopen ze gewoon naar dat stinkende hok en vragen ze, terwijl ze hopen niet door de stank bedwelmd te worden, om 2 kaartjes en zodoende kunnen ze hun verdiende gratis ritje nog eens inhalen op een moment dat ze daar wel zin in hebben.
Ook zo iets bizars, mensen lopen hier ook op eigen risico over de botsautobaan heen, niemand die vanuit het stinkende hokje roept dat je niet over de baan mag lopen. Nee, als jij geraakt wordt door een botsauto, jammer dan, moet je maar niet zo’n ‘Stupido’’ zijn om over die baan te lopen terwijl iedereen daar met zn botsauto’tje overheen scheurt.
En nu komt dus het deel wat ik echt héél graag wilde vertellen: Ik ben sinds... ik denk sinds 1995 ofzo... weer in de VLIEGTUIGJES geweest! (Jeugdsentiment Veerse Kermis zullen we maar zeggen) Echt waar, ze zijn dan msischien iets groter zodat zo iemand als ik er ook gewoon in kan... maar.. het zijn en blijven tenslotte de Vliegtuigjes. Alleen dan wel nog 10 keer fantastischerer, want deze vliegtuigjes hebben net zoals onze simpele vliegtuigjes een knuppel waarmee je je vliegtuigje de lucht in kan sturen. Maar daarnaast hebben ze ook nog een stuur, dus je kunt je vliegtuigje ook rond laten draaien! En nu komt het aller aller aller leukste! Want voor op je vliegtuigje zit een vizier en op die knuppel waarmee je je vliegtuigje omhoog kunt laten gaan zit een knop... Nou is het dus de bedoeling dat je door middel van deze knop andere vliegtuigjes uit de lucht gaat schieten!! En als je die knop indrukt en je begint te schieten dan hoor je het geluid van een geweer, en als je iemand raakt dan schiet je ook letterlijk dat vliegtuigje uit de lucht, want zodra de lichtjes van het desbetreffende vliegtuigje beginnen te knipperen betekend dat dat je hem geraakt hebt en stort zn vliegtuigje ineens als een gek naar beneden...!! En uiteindelijk, als het ritje if afgelopen en de vliegtuigjes weer automatisch omlaag zakken, blijft er altijd eentje boven in de lucht staan. Dit is degene die de meeste vliegtuigjes uit de lucht heeft geschoten, en die mag dus nog een keer!! Nou is vliegtuigjes uit de lucht knallen misschien niet de meest kindvriendelijke attractie, maar voor mij was het dus fantastisch!


Oke klaar... nu wat ik wilde vertellen over Torbole:

Op 28 augustus werd ik om half 9 gewekt door mijn goedwerkende biologische klok. Mooie uitkomst nu al 3 dagen de wekker van mijn telefoon het op een of andere manier niet doet! Maar oke, ik stond dus om half 9 op en na even goed wakker te zijn geworden met mijn hoofd onder de kraan ging ik naar ‘boven’ voor een flinke kop Italiaanse koffie, oftewel, een kwelleke espresso.
Aangezien het ’s morgens om half 9 al aardig warm was zat ik buiten in de zon te genieten van mijn koffie... die dus ook daadwerkelijk na 2 slokken op was... dus begon ik al snel aan het ontbijt en zo rond 9 uur / half 10 schoof de rest van het huis gezellig bij mij aan tafel. Na het ontbijt werden de tassen ingepakt, surfshirtjes tevoorschijn gehaald, en kwamen er massaal flessen zonnenbrandcreme tevoorschijn (althans, bij mij dan....) Zo rond 11 uur / half 12 vertrok ons busje richting Torbole. Volgens mij heb ik sommigen van jullie al eens over Torbole verteld, maar voor degenen die het niet kennen: Torbole is dus een leuk, klein, relaxed surfdorpje aan het Gardameer waar alle lokale surfers zich verzamelen om met hun windsurfplank of kite eens flink over het Gardameer heen te razen.
Toen we een a anderhalf uur later in Torbole arriveerden zochten we een mooi plekje in de zon en zag ik op zo’n 30 meter afstand een dikke bruine, bijna zwarte, Italiaan met plakkerige donkerbruine dreadlocks. Dit was de 3e keer dat ik in Torbole was en het mooie was dat ik al deze 3 keren diezelfde dikke bruine met plakkerige dreadlocks Italiaan heb gezien. Precies op dezelfde plek, iedereen gedag zeggend... omdat dit waarschijnlijk zo’n persoon is die daar gewoon íedere dag zit, op precíes dezelfde plek.. op precies hetzelfde handdoekje met precies dezelfde zwembroek die hoogstwaarschijnlijk nooit gewassen wordt. En met dat nooit wassen spreek ik eigenlijk zowel over die zwembroek als over Mister Dreadlock Man himself. Maargoed, het eerste halfuur was dus al verloren met het grondig bestuderen van deze vetkees. Dus ik pakte maar mijn boek ‘Italie Voorgoed” uit mijn tas en ging net zo relaxed op mijn handdoekje liggen als de personen om mij heen, terwijl ik zo af en toe eens over mijn boek door mijn veel te grote nieuwe zonnenbril keek naar de surf-fanaten die met hun surfplank op hun hoofd voorbij kwamen denderen.
Toen zag ik daar ineens.... de bruinste gespierdste knapste Italiaanse surferdude die ik ooit gezien had!! Terwijl ik over mijn boek mijn ogen eens even goed te tijd gaf om deze bruine gespierde knappe italiaanse surferdude te bekijken, had ik niet door dat hij eigenlijk steeds meer mijn richting op kwam lopen!! En die surferdude is ook niet achterlijk, want die zag dus aan de titel van mijn boek dat ik Nederlands was.... of hij zag het aan het feit dat er factor 50+ op mijn zonnebrandcreme stond... of hij zag het gewoon omdat ik er nog al Hollands uit zag met mijn meer rood dan bruine huid... Hoe dan ook... die knappe gebruinde gespierde Italiaan zei dus: Ahj, Olandese he?? :)
Waardoor ik dus echt heeeelemaal in de wolken was en ik diezelfde avond nog met deze knappe bruine gespierde charmante leuke lieve surfer Italiaan (hij wordt steeds leuker he!!) wat zat te drinken in de lokale surferbar en ik de jaloerse blikken van andere blonde meisjes met een te rode huid (die dus hoogstwaarschijnlijk ook Nederlands waren) van alle hoeken op me af zag komen.

Maar zo is het natuurlijk helemaal niet gegaan...



Nee, ik lag daar lekker in het zonnetje mijn boek ‘Italie Voorgoed” te lezen, en ik moest echt steeeeds vaker over mijn boek door mijn veel te grote nieuwe zonnenbril kijken, omdat deze bruine gespierde... oftewel... Mister-ik-voel-me-geweldig-Macho Man... het bloed onder mn nagels vandaan haalde omdat hij het ontzettend grappig vond om met de plaatselijke kiezels andere mensen te gaan irriteren en ik dus telkens die stomme rotkiezels tegen mijn verbrande huid aan kreeg terwijl die Duitsers voor mij die kiezels te pakken hadden moeten krijgen en ik daar gewoon net zo relaxed als die Mister Dreadlock Man OP MIJN HANDOEKJE WOU LIGGEN!!!!!

Zo.. oke.. gelukkig werd deze Mister-ik-voel-me-geweldig-Macho Man al snel op het matje geroepen door zijn net zo bruine baas van de surfschool, omdat die wel zag dat ik en zelfs die Duiters voor mij niet lagen te wachten op zo’n Macho Man die zich zo kinderachtig gedroeg dat zelfs Sneeuwwitje er nog niet door wakker gekust wil worden, hoe bruin en gespierd die ook mocht zijn!
Nou goed, door al die irritatie had ik pas een bladzijde van mijn boek gelezen en was er weer minstens een half uur verloren door deze clowns act van Macho Man. Toen kon ik dus eindelijk lekker verder met mijn verhaaltje, maar werd ik zo af en toe afgeleid door het vrolijke en vooral enthousiaste lawaai van een 40jarige surferdude die daar de kleine kindjes surfles aan het geven was, en die telkens bijna een vreugdedansje deed als er een van deze kleine kids op zijn/haar plank kon blijven staan! Dit hele spektakel vond ik dan weer wel erg vermakelijk om te zien.
Even later was deze les afgelopen en kwam deze oude surferdude langs ons lopen en sprak Ivo aan omdat zij elkaar weer kenden omdat die dude dus werkte bij de surfschool en de eigenaar van de surfschool is ook weer de skitrainer van zijn kinderen etc... etc.. Ik volgde het in ieder geval niet helemaal meer maar het was wle grappig om te zien hoe blij deze Italiaan eigenlijk was. Zijn naam was Alexandro en hij zal in het volgende fragment nog een keer terugkomen.

Volgende fragment:

We zaten in de lokale pizzeria. Zo rond een uur of half 7 begint het strand van Torbole namelijk langzaam leeg te lopen. Surfers lopen opnieuw met planken op hun hoofd, en kinderen doen hun best om het zeil, wat minstens 5 keer zo groot is als hunzelf, uit het water te krijgen.
Wij hadden ook al lang genoeg aan het water gelegen en de kinderen waren uitgewindsurfd, dus was het tijd om weer richting Sommacampagna te gaan en onderweg een pizza te eten.

Zodoende zaten we dus in de lokale pizzeria. Ivo kende ook deze beste pizzaman weer dus we werden met open armen ontvangen en we kregen het beste tafeltje. (Ja ik hoor het jullie al denken en het is inderdaad zo... hij kent écht iedereen!!)
Goed, de serveerster bracht ons onze bestelde drankjes en de menu-kaart waar minstens 40 verschillende pizza’s opstonden. En weet er dan maar eens een uit te kiezen!!
Nadat iedereen zijn/haar menukaart had dichtgeslagen kwam er een man in een grijze schort aan om onze bestelling op te nemen. Tot mijn verbazing stond in deze grijze schort de 40jarige Alexandro die we die middag bij de surfschool hadden gezien! Alexandro de surferdude werkte ’s avonds dus in de pizzeria. Ook hij liep om half 7 weg van het strand met zijn surfplank op zijn hoofd, want om 7 uur moest hij weer beginnen in de pizzeria.

Een kwartiertje later kregen we ons eten en vroeg deze Alexandro aan mij of ik olijfolie wilde hebben... Toen ik daarop perongeluk in het Nederlands antwoordde met: Nee hoor dankjewel. moest deze Alexandro lachen en zei op zijn beurt OOK in het Nederlands: oke, Alsjeblieft. Dat ‘alsjeblieft’ klonk dan wel meer als: awsjubluf. Maar ik zat even stomdverbaasd te kijken. Nog geen 2 sec. later realiseerde ik me weer hoe ontzettend veel blonde mensen met een verbrande huid ik die dag had gezien, oftewel... Nederlanders. Niks gek dus dat de Italianen in deze omgeving wel een woordje Nederlands verstaan of kunnen spreken. Kort daarna kreeg ik dan ook vol trots zijn Nederlandse vocabulair te horen:

Awsjubluft, Dangjewul, Hoe wis hut, goew en mut ju? Etcetera... etcetera...

Nadat ik even flink om zijn accent had zitten lachen en mijn eten ondertussen koud was geworden vond ik het toch wel noodzakelijk om hem even ‘houdoe’ te leren. Met name omdat het aan het Gardameer vol zit met Amsterdammers ghehe, maar dat heb ik hem natuurlijk niet verteld.

Nou, even later had ik dus mijn eten op en kregen we van deze Alexandro nog een Limoncino, oftewel een borrel, en bleef hij even bij ons hangen voor een praatje. Na wat lachen, gieren, brullen, kreeg ik het verhaal van Alexandro te horen en dat ging als volgt:

Alexandro werd geboren in 19...?? in het hartje van Napels. Nou heb ik jullie al eerder verteld over Napels dus haal even dat beeld voor je, want hij woonde dus midden in het drukke stadscentrum... of nog beter gezegd... hij woonde in een van die drukke smalle straatjes waar ik doorheen gelopen heb. Alexandro groeide op in Napels en ging rechten studeren aan de lokale universiteit. Naast zijn drukke studie vond ie het altijd leuk om naar zee te gaan om te gaan surfen etc. Hij deed altijd goed zijn best tijdens zijn opleiding en haalde in 19.....?? zonder moeite zijn diploma en was helemaal klaar om zo als advocaat aan de slag te gaan. En nu komt het dus.... Bij het in ontvangst nemen van zijn diploma zei Alexandro de volgende wijze woorden: ............... Bekijk het maar, ik ga windsurfen.
Alexandro pakte zijn spullen en vertrok naar Torbole om nooit meer terug te gaan naar Napels. Hooguit voor een familiebezoek, maar niet om er te gaan wonen. Alexandro koos ervoor om iedere dag te doen wat hij écht leuk vond: windsurfen. Hij meldde zich aan bij de surfschool van Torbole en ging aan de slag als surfleraar. Daarnaast ging hij voor wat extra centen werken in de lokale pizzeria, wat hem ook erg goed beviel omdat dat de centrale tussenstop was van Torbole fans. Hier kwamen de surfers en het plaatselijke volk ’s avonds nog even langs voor een pizza, en zo zag Alexandro al zijn bekenden ook ’s avonds nog een keer tijdens zijn werk. Nou kan ik het verhaal van Alexandro natuurlijk niet zo mooi vertellen als hoe ik het te horen heb gekregen... natuurlijk krijgen jullie niet hetzelfde beeld van hem als ik... en natuurlijk maakt een verhaaltje op waarbenjij.nu niet zoveel indruk als wanneer je het op dat moment uit iemands mond hoort komen... Maar de boodschap is hetzelfde. En dat is nou net de reden waarom ik dit zo graag tegen jullie wil vertellen. Ik weet niet of Alexandro tijdens zijn studieperiode altijd heeft gedacht dat ie advocaat zou worden... ik denk het niet.. waarom zouden we altijd maar bezig zijn met wat we straks of later doen. Is het niet ontzettend beangstigend als je nu al bedenkt hoe je leven er over een x aantal jaar uit gaat zien? En sluiten we ons niet ontzettend veel van andere dingen af als we van te voren al bepalen hoe alles zal moeten gaan..?? Waarschijnlijk kan het dan alleen nog maar tegenvallen. Dat is het mooie van Alexandro, en heel veel Italianen over het algemeen trouwens... focus op waar je nu mee bezig bent.. de rest bepaal je later... niet nu. Dat is denk ik ook de reden waarom Italianen zo relaxed, en in onze ogen soms ‘laks’ over komen.
Wat ik volgend jaar ga doen als ik weer thuis ben? Geen idee... werken? Een nieuwe studie volgen? Italiaans studeren in Innsbruck? Ik blijf hier in Italie? Ik word schrijfster? Ik word beroemd? Ik word de nieuwe coco chanel? Ik ga ook windsurfen? Of ik verhuis naar Zimbabwe?

Ik zou het echt niet weten.... misschien zeg ik eind volgend jaar ook wel gewoon van: Bekijk het maar, ik ga.............................................................



P.S. ik hoop dat ik mn waarbenjij.nu verhalen nog kan aanpassen, dan vul ik volgend jaar misschien dat stippellijntje wel in...