PASTA PARADISE

Pasta Paradise, het land waar ik inmiddels alweer iets meer dan 3 maanden zit. Waar alles beetje bij beetje steeds ‘normaler’’ begint te worden, wat soms jammer is, omdat ik deze nieuwigheid wel leuk vond, maar wat anderzijds ook wel prettig is. Ik voel me niet langer een toerist die óók aan het Gardameer zit. Maar langzaam maar zeker begin ik me gewoon een Hollander in Italie te voelen, die steeds meer begint te begrijpen van het Italiaanse leven (waar ik wel degelijk aan moest wennen!)
Natuurlijk ben ik de eerste weken aan het rondreizen geweest en had ik echt nog het vakantie gevoel. Later wanneer ik weer terug was in Sommacampagna en mijn Italiaanse leven pas echt begon kreeg ik te maken met gebruikelijke dingen die thuis in ’t fèr helemaal niet zo gebruikelijk waren!
Zo herinner ik me de weken waarin ik rond 5 of 6 uur honger begon te krijgen... maar nog moest wachten tot een uur of half 9 omdat het dan pas etenstijd was. En ja, ik bevestig: Italianen eten écht íedere dag pasta.

De eerste weken waarin ik de complete beschrijving achter op de flessen wasmiddel door de vertaalmachine moest knikkeren, omdat ik simpelweg gewoon niet wist wat nou wasmiddel of wasverzachter was. Laat staan dat ik begreep wat ik voor donkere, lichte of gekleurde was moest gebruiken. Een kind kan de was doen kennen ze hier in Italie geloof ik niet.

De eerste keren met de auto richting het stadscentrum van Verona, waar ik voor het eerst in aanmerking kwam met het stukje ‘Italiaans agressief rijgedrag” en moest ik mijn ogen goed openhouden om er voor te zorgen dat ik niemand van zijn mooie hippe opgepoetste Vespa’tje af zou tikken.
Daarnaast heb ik ook even erg moeten wennen aan het feit dat de Italiaanse straatjes net even íetsjes smaller zijn dan de kerklaan richting Raamsdonk. Maar wat tot op heden allemaal nog ERRUG GOED is gegaan!!

Verder, de eerste, let op: TWEE EN EEN HALVE MAAND, waarin ik géén vrienden had. Ik kende wel veel mensen, maar vrienden had ik niet, want ik kende nou eenmaal gewoon niemand van mijn leeftijd en waar ik die moest gaan zoeken in een omgeving die ik zelf ook niet kende was een andere grote vraag.

Op zoek naar de supermarkt.... (tuurlijk konden de mensen hier me wel wegwijs maken) maar eenmaal in de supermarkt aangekomen het volgende probleem: Fruit wegen..
Klinkt eenvoudig, maar is het niet als je in het buitenland zit en geen zak begrijp van de uitleg die op een memo blaadje is gekrabbeld en aan de zijkant van het fruitweegsysteemscherm hangt. En aangezien de gemiddelde Italiaan geen Engels spreekt kon ik het ook aan niemand vragen, oplossing: een half uurtje wachten tot je een oud oma’tje ziet die naar de appels begint te graaien, in de hoop dat dit oude oma’tje zo betrouwbaar is dat ze ze ook daadwerkelijk af gaat wegen.. en hopen dat je onopgemerkt stiekem mee kan kijken hoe dit oude vrouwtje dat precies doet zonder dat ze argwaan begint te krijgen en je aanziet voor een Hollander die terwijl ze d’r appels weegt wil proberen haar goedgevulde portemonnee uit haar tas te stelen.
Zo gezegd zo gedaan, want toen het vrouwtje eenmaal weg was ging ik ook mijn appels wegen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. .. en deed ik er als een echte Hollander na het wegen stiekem nog lekker 2 appels bij!! (Haha, nee dat laatste is niet waar)

Nou, inmiddels gaat het allemaal even net iets makkelijker. Het eerste pluspunt: Ik heb nieuwe vrienden! Eindelijk, want ik begon me langzaamaan een beetje een eenzame ronddwalende arme sloeber zonder vrienden en zonder bier te voelen. Maar toen was daar was mijn redding: Anna.
Zij is: de dochter, van een goede bekende, van de opa van mn ski kiddies. Viola, opgelost. Zij besloot me namelijk op een zondag mee te nemen voor een Aperitief (een borrel die je gaat pakken rond een uur of 6, voordat je gaat eten. Het meest gebruikelijke hier: Aperol Spritz).
Ik werd meegenomen naar een bar op het plein van Sommacampagna, wat we ook wel de ‘Somma Square’’ noemen. Daar ontmoette ik haar vriendengroep, die tot mijn vreugde bijna allemaal Engels spraken. Helaas vertrok Anna een week later naar China voor langere tijd... maar gelukkig was ik zo slim geweest om mijn telefoonnummer aan ‘de zoon van de dokter’’ te geven, die me later nog goed zou helpen : )
Want zo ontving ik de zaterdag daarna een smsje. De ‘dokter’’ was namelijk op vakantie dus ‘de zoon van de dokter’’ gaf een feestje! YESSSS... eindelijk! Deze beste jongen zorgde er ook nog voor dat ik thuis werd opgehaald zodat ik lekker niet hoefde te rijden! Een súper feestje trouwens, met als thema: Maschile -> femminile. Oftewel: Alle mannen verkleed als vrouw en alle vrouwen verkleed als man. Die avond stapte ik dan ook in mijn geleende Corneliani pak en een op mn gezicht getekende snor de deur uit, en kwam ik ’s nachts met diezelfde snor die inmiddels was uitgeveegd tot aan mn voorhoofd, weer thuis. Maar wat een top avond. En wat een leuke mensen.


Nou, dit was dus allemaal even ‘back in the future’. Dan gaan we het nu hebben over wat ik nú allemaal doe (als jullie het lezen nog niet beu zijn natuurlijk!!)

Ik sta meestal op rond half 7... dan ga ik naar ‘boven’ en schuif ik aan aan tafel voor een typisch Italiaans ontbijt: juist, een uitgebreid gevarieerd assortiment aan koekjes en cornflakes of gewoon alles wat mogelijk is om in de melk te soppen.
Vervolgens rij ik de kiddies naar school in hartje Verona, en rij ik weer terug naar Sommacampagna met de cd op, die ik voor mijn vertrek van Renee de Bruijn heb gekregen. Uiteraard op vol volume zodat ik mijn eigen gekrijs niet kan horen.
Dan thuis pak ik nog even een flinke bak met koffie omdat ik anders niet op gang kan komen, en dan wandel ik richting Nonno Piero die ook in Sommacampagna woont... en die mij een woordje Italiaans leert in ruil voor dat ik hem een beetje Engels bij breng. Ik loop dan de poort uit, en snuif eerst even diep de geur van perziken in die hier in de straten hangt de laatste weken en sla rechtsaf, loop langs de wijngaarden tot ik aan de linkerkant een speeltuintje passeer, daar sla ik links af... dan loop ik door tot aan Pizzeria Somma en daar ga ik rechts... rechts van me is dan het bejaardentehuis waarvan ze pasgeleden het tuintje hebben opgeknapt en waar nonna woont. Wanneer ik dat heb gepasseerd kom ik langs 4 flatjes waar de geur van perziken langzaam overgaat in de geur van wasmiddel, omdat er tussen die flatjes altijd wel ergens de schone was aan een van de waslijntjes tussen de balkonnetjes hangt.. en dan loop ik door en moet ik een stuk naar BENEDEN lopen... inderdaad.. de terugweg is een hel. Ik passeer de dichtsbijzijnde bushalte en wanneer ik links de straten inkijk kijk ik richting ‘Somma Square’’. Dan, moet ik nóg verder naar beneden lopen en voorbij de slagerij moet ik links het meest smalle straatje van Sommacampagna in. Die straat loop ik door en schrik me nog steeds iedere ochtend de pleures van de twee opgefokte honden van het 4e huis aan de linkerkant die met hun neus door het hek heenkomen en er uitzien alsof ze me ieder moment kunnen veranderen in een portie spaghetti.
Nou, gelukkig is dat nog niet gebeurd, dus loop ik nog iedere ochtend voorbij dit huis en ga ik aan het eind van de straat met de bocht mee naar rechts... en dan bel ik aan bij het huis op hoek in de hoop dat nonno piero of nonna luisa voor mij de deur open wil doen.

Na 1,5 uur Italiaans – Engels ga ik weer richting huis, meestal via dezelfde weg als ik net heb omschreven maar af en toe loop ik ook om, maar da’s eigenlijk alleen maar als ik sigaretten nodig heb. Interessant niet waar??

Nou, dan ben ik thuis en dan pak ik meestal de mountainbike om door de wijnvelden te racen richting de omliggende dorpjes en de omgeving wat beter de verkennen. Inmiddels kan ik me al redelijk oriënteren, maar kom ik nog steeds nieuwe dingen tegen!!
Zo vergeet ik nooit dat ik met mijn mountainbike richting Oliosi was gefietst... een uur lang alleen maar afdalen, ja dat was inderdaad leuk, de terugweg was (net als wanneer ik van nonno piero af kom) iets minder leuk!
Het interessante is dat in Italie perfect aangegeven staat welke richting je op moet voor welk dorp.. het enige wat ze er nooit bij vermelden is hoeveel kilometer het nog is. Het is dus altijd maar de vraag of je nog 5 minuten of een uur moet fietsen. Soms kan het dus erg tegenvallen.
Gelukkig wordt je altijd beloond door het trotse gevoel wanneer je een van deze dorpjes hebt bereikt, of wanneer je onderweg iets tegenkomt wat je nog nooit hebt gezien, gehoord, of zelfs geroken.
Zo fietste ik namelijk een keer richting Custoza... na een half uurtje fietsen drong een zoete wijngeur mijn neus in. Of dit nu werkelijk zo was of dat ik m’n neus achterna fietste of dat ik me dit gewoon inbeelde omdat ik zo kapot was, wist ik toen nog niet. Uiteindelijk doemde er achter de wijngaarden een enorme fabriekshal op en zag ik op het dak de woorden ‘Cantina di Custoza’’ verschijnen. Letterlijk: de Kelder van Custoza.
Omdat die wijngeur me toch enigzins nieuwsgierig had gemaakt besloot ik er toch maar even te gaan kijken... en daar zag ik: HEAVEN ON EARTH!
Cantina di Custoza is dus de locatie waar de wijn van de rondomgelegen wijngaarden wordt gebotteld. Op het erf van deze kelder stonden misschien wel 300 pallets, volgeladen met tot de rand gevulde net vers gebottelde fruitige wijn. Toen besefte ik plotseling dat ik eigenlijk best wel een beetje jaloers was op de mensen die hier werkten! Wat een geluksvogels moeten dat zijn zeg!
Zo stond ik daar nog even van mijn ontdekking te genieten en besloot ik dat ik de volgende keren dat ik ging mountainbiken telkens even deze plaats zou passeren, al was het alleen al om de geur op te snuiven... (en dat doe ik dus daadwerkelijk nog steeds)
Daarnaast was het sowieso een perfecte locatie om te gaan mountainbiken. Met name op warme dagen waren de wijngaarden met hun sproeiers ideaal als je tussendoor even wilde afkoelen.

Zo, door al dat actieve gedoe hou ik mooi mijn alcohol – conditie balans op peil! Want nu ik eenmaal wat nieuwe vrienden heb, word ik uiteraard ook ieder weekend gevraagd om mee op stap te gaan. Zo hadden we hier afgelopen zaterdag een feest in de bar op Somma Square. ALLE shotjes voor 1 euro. En aangezien ik dinsdags jarig was geweest kon ik geen perfecter feestje voor mezelf verzinnen... al miste ik toch wel een aantal borrelmaatjes die in ’t Vermaak ook altijd wel in waren om er één (of meer) mee te pakken.


Wat mijn verjaardag betreft: tsja, m’n eerste verjaardag die ik NIET om 12 uur ’s nachts in de kroeg vierde, met al mijn vriendinnen, en ik zou de volgende dag NIET met een kater opstaan om vervolgens taart te eten met een brak hoofd. Nee, deze verjaardag was anders. Maar mooier dan ik me in eerste instantie had kunnen wensen.
Ik stond op 11 oktober ’s morgens zoals gewoonlijk weer op om half 7. Ik had aangeboden gekregen om uit te slapen omdat het m’n verjaardag was, maar ach, aangezien ik al die jaren gewoon naar school heb gemoeten op mn verjaardag en ik toch wel wakker zou worden om half 7 omdat mn ritme inmiddels gewoon zo is, besloot ik om niet op het aanbod in te gaan en de dag gewoon te beginnen zoals altijd. Toen ik boven kwam werd ik meteen verrast door het Italiaanse ‘Happy Birthday’’ oftewel “Tanti Auguri”. En kreeg ik een prachtige tas en een paar pantoffels die door Denise waren uitgekozen en die ik nog ontzettend cool vond ook!
Na al het uitpakken en te hebben ontbeten bracht ik zoals iedere morgen mn super stoere kids naar Verona en reed ik, zoals iedere morgen, met Renee’s cd op vol volume weer naar huis. Natuurlijk zong ik dit keer EXTRA hard mee want het was tenslotte mijn verjaardag!
Thuis aangekomen werd me gevraagd of ik zin had om weer mee terug te gaan naar Verona. Roberta moest het een en ander kopen in het centrum en aangezien ik toch niks te doen had besloot ik maar om mee te gaan en mezelf op een paar mooie dure Italiaanse designer laarzen te trakteren.
Dit verliep echter anders....

We moesten eerst even langs het postkantoor en aangezien het postkantoor naast het treinstation zit, was heter ontzettend druk en konden we de auto nergens kwijt. Daarom blokkeerden we gewoon 4 andere geparkeerde auto’s en werd mij gevraagd in de auto te blijven zitten voor het geval dat de eigenaar van een van deze 4 auto’s er uit wou.
Zo zat ik daar dus... te wachten... en een beetje naar buiten te staren, scootertjes te tellen, me af te vragen wat iedereen in Nederland aan het doen was, muziek van Jovanotti te luisteren en ondertussen op te letten of er niet iemand met z’n auto uit moest. Toen ik naar buiten zat te staren zag ik in de buitenspiegel aan komen lopen.’Jaahoooor’’ dacht ik. ‘Nou moet ik natuurlijk die auto weg gaan zetten!!”
Maar 2 seconden later dacht ik: ‘Oh nee, hoeft niet.. het is m’n moeder maar”

En toen duurde het weer 2 seconden, of misschien wel 5 seconden.. ik weet het niet meer.. voordat ik me realiseerde dat het wel erg vreemd was dat ik M’N MOEDER in het centrum van Verona, in Italie, in m’n buitenspiegel aan zag komen lopen.
En toen kreeg ik bijna een hartaanval

Maar gelukkig heb ik dat overleefd... dus gooide ik de deur open en stond ik nog steeds perplex toen daar mijn moeder stond, met 2 van haar vriendinnen en een van hun dochters.
Ik geloof ook dat dit de eerste keer in mn leven was dat ik heb gehuild van blijdschap. En dat is echt raar man!

Nou, goed... toen ik eenmaal weer een beetje uit mn trance was hebben ze me helemaal uitgelegd dat ze al 1,5 maand wisten dat ze zouden komen. En ik heb al die tijd NIKS maar dan ook echt NIKS in de gaten gehad. Al had m’n oma het bijna verprutst want die had me een verjaardagskaart gestuurd en er in geschreven: Wat leuk voor je dat je moeder nog op visite komt voor je verjaardag!
Het was inmiddels al zo geregeld dat m’n post hier thuis zou worden onderschept. Per toeval kwam de kaart van m’n oma alsnog een dag te laat aan haha.

Ik ging met m’n moeder en de rest Verona in... koffie drinken... op het terras cadeau’tjes uitpakken... lunchen.. winkelen zonder iets te kunnen vinden... en dat alles met mijn ongelooflijke zere voeten, want aangezien ik niks afwist van dit hele spectakel had ik nou niet echt de perfecte schoenen aangedaan om een dag door Verona te slenteren! Maar dat mocht de pret niet drukken... een beter verjaardag had ik me niet kunnen wensen..... : ) Grazie la mia mama!!

Waar was ik gebleven... OJA... mijn dagindeling. Nou rond 1 uur als ik klaar ben met mountainbiken... (houden jullie het nog vol?? Want we zijn pas halverwege de dag en je hebt al een hele lap tekst gelezen nietwaar?)
Ik type gewoon verder voor de echte doorzetters natuurlijk!! Komt ie:

Rond 1 uur ben ik weer thuis en rond die tijd zijn ook m’n ragazzi uit school. Ik eet hier, meestal salade omdat de pasta een beetje m’n neus uit begon te komen... en vervolgens help ik ze met Engels of doen we Nederlands (wanneer daar tijd voor is) Want met zulke actieve coole dudies komt het nog al eens voor dat er iets anders op de planning staat! Zo beoefenen ze ook nog 3 andere sporten en gaan we tussendoor regelmatig skeeleren om de beenspiertjes van deze ski helden te trainen!
Wat we ook doen, dagen zijn altijd volgepland. Inmiddels beginnen ze me wle te begrijpen. Alles wat ik ze wil vragen vraag ik in het Nederlands... en antwoorden ze inhet Engels. Ze beginnen me dus steeds beter te verstaan! Alleen het antwoorden blijft lastig, dus nemen we dat nog maar even voor lief dat dat in het Engels gebeurd...

Wat ik daarnaast nog doe: Ik heb inmiddels mijn seizoenskaart voor de skiliften besteld (dus laat het maar gaan sneeuwen!!) en morgen begint m’n eerste Italiaanse les op de plaatselijke school. Ik versta inmiddels al wel heel wat woorden, maar ken te weinig grammatica om zinnen te kunnen verstaan. Zodoende zit ik morgen weer in de schoolbanken, samen met iemand uit Ghana, Sri Lanka en Spanje. (voor zover ik heb begrepen wat die lerares me allemaal heeft proberen uit te leggen) Maargoed, dat zullen we morgen wel zien...

En aangezien ik morgen wel een beetje fris en fruitig op school wil verschijnen is het eigenlijk wel eens tijd om te gaan slapen... en mijn verhaal af te kappen, want ik ben leeg..

Tot de volgende ‘waarbenjij.nu “